معاویه در نامه سرزنش آمیز خود به علی (ع) نوشت که: یاد داری که ترا چون شتری مهار کرده و به مسجد می‏بردند که بیعت کنی؟ و امام در جوابش نوشت: برای مرد با ایمان ننگ نیست که در طریق انجام وظیفه دینی خود مظلوم واقع شود (ما علی المسلم من غضاضة فی ان یکون مظلوماً...).(145)
به مسجدش آورند که بیعت کن، علی (ع) پرسید: اگر نکنم؟
عمر گفت گردنت را می‏زنم.
امام (ع) فرمود: در آن صورت تو بنده خدا و برادر پیامبر (ص) را می‏کشی؟
عمر گفت: تو بنده خدایی ولی برادر پیامبر (ص) نیستی.
به ابوبکر گفت: حکم قتل را بده.
ابوبکر گفت: آخر فاطمه (س) به قبر پیامبر چسبیده و در این جا علی (ع) فرمود: قال ابن ام ان القوم استضعفونی و کادوا یقتلونی (146) و نتوانستند از او بیعت بگیرند.(147)
سرانجام خواستند به زور دست او را در دست ابوبکر بگذارند، علی (ع) دست خود را مشت کرد. پشت دست او را به دست ابوبکر مسح دادند، یعنی که بیعت.(148) و این است معنی مقاومت در برابر عقیده در مکتب علی (ع).