فاضل گرامی سید نورالدین جزایری در کتاب خود خصایص الزینبیه جنین نقل می‏کند:
روزگاری که امیرالمؤمنین (ع) در کوفه بود، زینب (س) در خانه‏اش مجلسی داشت که برای زن‏ها قرآن تفسیر و معنی آن را آشکار می‏کرد. روزی کهیعص را تفسیر می‏نمود که ناگاه امیرالمؤمنین (ع) به خانه او آمد و فرمود: ای نور و روشنی دو چشمانم! شنیدم برای زن‏ها کهیعص را تفسیر می‏نمایی؟
زینب (س) گفت: آری. امیرالمؤمنین (ع) فرمود: این رمز و نشانه‏ای است که برای مصیبت و اندوهی که به شما عترت و فرزندان رسول خدا (ص) روی می‏آورد. پس از آن مصایب و اندوه‏ها را شرح داد و آشکار ساخت. پس از آن زینب گریه کرد، گریه با صدا - صلوات اللّه علیهما.(17)