در کتاب فرحة الغری به سند معتبر از حضرت امام جعفر صادق (ع) روایت کرده است که حضرت امیرالمؤمنین (ع) بعد از آنکه ضربت خورد، به حضرت امام حسن و امام حسین (ع) گفت: چون من از دنیا بروم، مرا غسل دهید، کفن کنید و حنوط کنید، چون مرا بر جنازه نهید، جلوی جنازه را ملایکه بلند می‏کنند، شما عقب آن را بردارید، و به هر طرف که جلوی جنازه می‏رود از عقبش بروید تا آنکه خواهد رسید به قبر کنده‏ای و لحد ساخته‏ای و خشتی چند مهیا کرده، پس مرا در لحد گذارید و خشت بر من بچینید، پس یک خشت از بالای سر من بردارید و در قبر نظر کنید.
چون آن حضرت را غسل دادند ندایی از یک جانب خانه شنیدند که: اگر شما پیش جنازه را بر می‏دارید عقب آن بر خواهد خاست، و اگر عقب آن را بر می‏دارید پیش جنازه خود بر خواهد خاست. چون آن حضرت را دفن کردند، یک خشت از بالای سر آن حضرت برداشتند و در قبر نظر کردند کسی را در قبر ندیدند، ناگاه صدای هاتفی را شنیدند که: امیرالمؤمنین بنده شایسته خدا بود، حق تعالی او را به پیغمبران، حتی آنکه اگر پیغمبری در مشرق بمیرد و وصی او در مغرب بمیرد، البته حق تعالی آن وصی را به پیغمبر ملحق گرداند.(435)