طبری از ابن ابی نجیح نقل می‏کند که سالی معاویه به حج رفت پس از طواف خانه خدا با سعد بن ابی و قاص به طرف دارالندوة رفتند، سعد را در کنار خود روی تخت سلطنتی نشاند در ضمن سخن شروع کرد به بدگویی و ناسزا نسبت به علی (ع).
سعد با ناراحتی گفت: مرا بر روی تخت خود نشانیده‏ای آنگاه علی را سب می‏کنی. به خدا سوگند اگر یکی از صفات برجسته علی در من بود برایم بهتر از تمام دنیا ارزش داشت آنگاه حدیث منزلت و مباهله ورایت را در شأن و مقام علی (ع) نقل می‏کرد.(212)
مسعودی در مروج الذهب بعد از نقل همین حدیث می‏نویسد: در کتاب علی بن محمد بن سلیمان دیدم که سعد پس از این سخن از جای حرکت کرد تا برود، معاویه بادی رها کرده به او گفت: بنشین تا جوابت را بدهم، هیچ وقت از تو به این اندازه که حالا بدم آمده، بدم نیامده بود، پس چرا علی را یاری نکردی و از چه جهت با او بیعت ننمودی؟!
من اگر آنچه تو از پیغمبر شنیده بودی می‏شنیدم تا زنده بودم خدمتکاری علی (ع) را می‏کردم.
سعد گفت: قسم به خدا من به مقام خلافت از تو شایسته‏ترم.
معاویه در جواب گفت: در چنین موقعی (بنی عذره) امتناع می‏ورزیدند. به طوری که گفته‏اند سعد بن ابی وقاص از بنی عذره به وجود آمده بود.