امام در شب نوزدهم پیوسته مشغول رکوع و سجود بود و تضرع و زاری به سوی حق تعالی می‏نمود، بسیار از خانه بیرون می‏رفت و داخل می‏شد، به اطراف آسمان نظر می‏کرد و اضطراب می‏نمود و تضرع می‏کرد و می‏گریست، پس سوره یس را تا آخر تلاوت نمود، پس اندکی خوابیده ترسان بیدار شده جامه خود را بر روی مبارک خود کشید و بر پا ایستاد و گفت: خداوندا مرا به دیدن خود برکت ده. و کلمه لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم بسیار گفت.(354)