هنگامی امام علی (ع) بدن زهرا(س) را کفن می‏کرد، وقتی که خواست بندهای کفن را ببندد صدا زد:
ای ام کلثوم، ای زینب، ای سکینه، ای حسن و ای حسین:
هلموا تزودوا من امّکم...
بیایید و از دیدار مادرتان توشه برگیرید، که وقت فراق و لقای بهشت است.
حسن و حسین آمدند و با آه ناله، فریاد می‏زدند: ای مادر حسن! ای مادر حسین! وقتی که به حضور جدمان رسیدی سلام ما را به او برسان و به او بگو بعد از تو در دنیا یتیم ماندیم، آه! آه! چگونه شعله غم دل ما از فراق پیامبر (سلی الله علیه و آله و سلم) و مادرمان، خاموش گردد؟!
امیرمؤمنان می‏فرماید:
انّی اشهد الله انّها قد حنّت و انت مدّت یدیها و ضمّتهما الی صدرها ملیّاً.
من خدا را گواه می‏گیرم که فاطمه ناله جانکاه کشید و دست‏های خود را دراز کرد و فرزندانش را مدتی به سینه‏اش چسبانید.
ناگاه شنیدم، هاتفی در آسمان صدا زد:
یا ابا الحسن ارفعهما عنها فلقد ابکیا و الله ملائکة السّماء...
ای علی! حسن و حسین (ع) را از روی سینه مادرشان بلند کن که سوگند به خدا این حالت آنها، فرشتگان آسمان را به گریه انداخت.
آن گاه علی (ع) آنها را از سینه مادرشان بلند کرد.(269)
ای آفتاب من که شدی غایب از نظر - آیا شب فراق تو را کی بود سحر
ای نور عالم و چشم و چراغ دل - بگشای چشم رحمت و بر حال من نگر