امیرمؤمنان (ع) علی فرمود: چون رسول خدا (ص) در حال احتضار قرار گرفت مرا طلبید. پس از آن که من بر آن حضرت وارد شدم به من فرمود: ای علی تو وصی و جانشین من بر اهل و امت من هستی، چه زنده باشم یا از دنیا بروم. دوست تو دوست من است و دوست من دوست خداست و دشمن تو دشمن من است و دشمن من دشمن خداست.
ای علی! هر کس پس از من امامت تو را منکر شود مانند کسی است که رسالت مرا در حال حیاتم منکر شود، چرا که تو از منی و من از توام. آن گاه اسراری را با من در میان گذاشت که هزار باب علم بود که از هر باب هزار باب دیگر باز نمی‏شد.(31)
پیامبر اکرم (ص) در آخرین لحظات زندگانی خود، امیرمؤمنان (ع) را طلبید و خطاب به آن حضرت فرمود:
بدان ای برادر! چون من از دنیا رحلت کردم مردم مرا رها می‏کنند و پیش از غسل و کفن و دفن من مشغول امور دنیای خود می‏شوند (غصب خلافت). تو به دنبال آنها مرو و طلب حق خود را مکن، تا ایشان به طلب تو آیند. زیرا که مثل تو مثل کعبه است که خدا آن را نصب کرد و بر مردم لازم است که از هر طرف به سوی آن روند. تویی علم هدایت و نور دینی و روشنی آسمان و زمین.
ای برادر! به حق آن خدایی که مرا به راستی به سوی خلق برگزید، سوگند یاد می‏کنم که امامت و وجوب متابعت تو را به همه رسانده‏ام و اقرار و بیعت گرفته‏ام. همگی به ظاهر پذیرفته‏اند، اما می‏دانم که وفا نمی‏کنند.
چون من از دنیا رحلت کردم و از غسل و نماز و دفن من فارغ شدی در خانه بنشین و قرآن را به ترتیبی که خدا فرستاده است، جمع آوری کن. آنچه تو را به آن امر کرده‏ام انجام بده و از ملامت خلق پروا مکن و بر تو باد به صبر در برابر آنچه به تو می‏رسد تا به سوی من آیی.
امیرمؤمنان می‏فرماید: ما آن شب نزدیک آن حضرت بودیم و جامه نازکی روی آن حضرت افکنده شده بود و اهل بیت صدا به شیون و ناله بلند کرده بودند.
ناگهان حضرت به سخن آمد و فرمود: جماعتی سعادتمند و گروهی بدبخت شدند.
اصحاب عبا پنج نفرند و من سرور ایشانم و ایشان اهل بیت من و مقربان درگاه خدایند. هر کس از آنها متابعت کند سعادتمند خواهد شد.