کلینی و سید رضی به سندهای معتبر روایت کرده‏اند که چون امیرالمؤمنین (ع) را ضربت زدند اصحاب آن حضرت بر دور او جمع شدند و گفتند، یا علی! وصیت کن، حضرت فرمود: بالش برای من بیاورید و مرا تکیه دهید. پس فرمود: حمد می‏کنم خدا را به حمدی که در خور بزرگواری اوست و او می‏پسندد، در حالتی که متابعت کننده‏ام امر او را و شهادت می‏دهم به یگانگی خداوند واحد احد صمد، چنانچه خود را به آن وصف نموده است، ایها الناس هر کس در گریختنش می‏رسد به آنچه از آن می‏گریزد، و هر جانی را می‏کشند به سوی اجل مقدرش، و از مرگ گریختن عین رسیدن به مرگ است، و چه بسیار تفکر کردم در ایام روزگار و تفکر نمودم در مکنون علم قضا و قدر پروردگار، آن علمی است که حق تعالی نخواسته است که ظاهر گردد و در پرده‏های غیب مکنون است.
اما وصیت من به شما آن است که: شرک به خداوند بزرگوار خود نیاورید و هیچ چیز در عبادت با او شریک مگردانید، سنت و طریقه محمد (ص) را ضایع مکنید، و کتاب خدا و سنت آن حضرت را بر پا بدارید، و حسن و حسین (ع) را که دو چراغ راه هدایتند روشن بدارید تا از طریقه حق متفرق نگردید، محل ملامت و مذمت نخواهید بود، حق تعالی هر کس را به قدر طاقتش بر او بار کرده است و تکلیف را بر جاهلان سبک گردانیده است، خداوند شما پروردگاری است رحیم، و پیشوای شما امامی است دانا، و ملت شما دینی است درست. من دیروز مصاحب شما بودم و امروز محل عبرتم از برای شما، و فردا از شما مفارقت می‏نمایم، پس دلی به دنیا نبسته بودم، و در دنیا چنان بودم که کسی در سایه درختی نشسته باشد، و آن سایه به زودی از سر او بگردد، یا آنکه باد خاشاکی چند نزد او جمع کرده باشد و به زودی پراکنده گرداند، یا آنکه پاره ابری سایه بر سر کسی افکنده باشد و به زودی آن سایه از سر او بگردد.
و من در میان شما مجاوری بودم که بدنم چند روزی با شما مجاورت می‏نمود و روحم به ملا اعلا متعلق بود، به زودی از من بدنی خواهید دید خالی از روح، و ساکن بعد از آن حرکت‏ها که از او مشاهده می‏کردید، و شجاعت‏هایی که از او می‏دیدید، و خاموش خواهد بود بعد از آن خطبه‏هایی که از او می‏شنیدید، و علوم الهی و مناقب ربانی که از او فرا می‏گرفتید، باید که پند گیرید از حال من، و از ساکن شدن حرکت‏های من، و از بیکار ماندن اعضای من، زیرا که پند دهنده‏تر است شما را از هر سخن گوی بلیغی، زورهای مرا، و بزرگی‏های مرا دیدید و آنچه از قدر و منزلت من از شما پنهان است در آن روز ظاهر خواهد شد. چون من از میان شما بروم، قدر مرا خواهید شناخت، چون دیگری به جای من نشیند مرا یاد خواهید کرد.
اگر باقی بمانم خود ولی خون خود خواهم بود، و اگر بروم فنا و نیستی وعده گاه ماست، پس اگر عفو کنید عفو از برای من قربت است و از برای شما حسنه است، پس عفو کنید و از بدی‏های مردم درگذرید، آیا نمی‏خواهید که حق تعالی شما را بیامرزد، زهی حسرت بر صاحب عقلی که عمرش در قیامت بر او حجت باشد، یا ایام زندگانی او را به بدبختی و شقاوت اندازد، بگرداند خدا ما را و شما را از آنها که رغبت دنیا مانع نمی‏گردد ایشان را از اطاعت حق تعالی و بعد از مرگ بر ایشان عذابی و شدتی نازل نمی‏شود، به درستی که ما همه از برای مرگ آفریده شده‏ایم و بازگشت ما به سوی مرگ است، پس روی کرد به سوی امام حسن (ع) و فرمود: یک ضربت بر او بیشتر مزن به جای یک ضربت که بر من زده است، هر چند اگر بیشتر از یک ضربت بزنی گناهکار نیستی.(413)