حضرت علی (ع) در بستر شهادت به فرزندان خود گفت: زود باشد که فتنه‏ها رو به شما آورد از هر جانب. و منافقان این امت کینه‏های دیرینه خود را از شما طلب نمایند و انتقام از شما بکشند، پس بر شما باد به صبر که عاقبت صبر نیکو است پس به جناب امام حسن و امام حسین (ع) فرمود که: بعد از من به خصوص بر شما فتنه‏های بسیار واقع خواهد شد از جهت‏های مختلف، پس صبر کنید تا خدا حکم کن میان شما و دشمنان شما، او بهترین حکم کنندگان است. پس رو کرد به امام حسین (ع) و فرمود: ای ابوعبدالله تویی شهید این امت، پس بر تو باد به تقوی و صبر بر بلا.
این را گفت و ساعتی مدهوش شد، چون به هوش آمد گفت: در این وقت رسول خدا (ص) و عمویم حمزه و برادر من جعفر به نزد من آمدند گفتند که: زود بیا به نزد ما که ما مشتاقیم به سوی تو، پس دیده‏های خود را گردانید و به اهل بیت خود نظر کرد فرمود که: همه را به خدا می‏سپارم، خدا همه را به راه حق درست بدارد و از شر دشمنان حفظ نماید خدا خلیفه من است بر شما،: و خدا بس است برای خلافت و نصرت پس گفت: بر شما باد سلام ای رسولان وحی پروردگار من، و گفت: لمثل هذا فلیعمل العاملون(409) ان الله مع الذین اتقوا و الذین هم محسنون (410) یعنی: برای مثل این ثواب و منزلت باید که عمل کند عمل کنندگان، به درستی که خدا با آنهاست که پرهیزگاری کردند و آنها که نیکوکار بودند. پس جبین مبینش در عرق نشست و مشغول ذکر خدا گردید، رو به قبله آورد و دیده‏های خود را بر هم گذاشت، دست‏ها و پاهای مبارک خود را به سوی قبله کشید و شهادت به وحدانیت الهی و رسالت پیامبر داده، به قدم شهادت به سوی ریاض رضوان خرامید.(411)