امام باقر(ع) فرمود: فاطمه (س) دختر رسول خدا(ص)، پس از گذشت شصت روز از رحلت رسول خدا(ص) بیمار و بستری شد، و بیماریش شدید گردید، و دعای او در شکوه از ظالمان این بود:
یا حیّ یا قیّوم برحمتک استعیث فاغثنی، اللهم زحز حسنی عن النّار وادخلنی الجنة و الحقنی بابی محمد(ص)
از خدای زنده و توانا، پناه می‏آورم به رحمت تو، پس به من پناه بده و مرا از آتش دوزخ دور گردان و به بهشت وارد کن، و مرا به پدرم محمد(ص) ملحق فرما!
امیرمؤمنان علی (ع) به او می‏فرمود: خدا به تو عافیت می‏دهد و تو را زنده نگه دارد.
فاطمه (س) می‏فرمود: ای ابوالحسن! بسیار نزدیک است که با خدایم ملاقات کنم.
و به علی (ع) وصیت کرد که بعد از من با امامه (خواهرزاده‏ام) دختر ابوالعاص ازدواج کن، او دختر خواهرم زینب است و به فرزندان من مهربان می‏باشد.(258)