بعضی نقل کردند که حضرت علی بن ابی طالب (ع) در شب 21 ماه رمضان (شب شهادت آن بزرگوار) ابوالفضل العباس (ع) را در بغل گرفت و به سینه چسباند و فرمود: پسرم در روز قیامت چشمم به وسیله تو روشن می‏گردد. آن گاه افزود: ولدی اذا کان یوم عاشورا و دخلت المشرعة ایاک ان تشرب الماء و اخوک الحسین عطشاناً؛(417) پسرم هنگامی که روز عاشورا فرا رسید و بر شریعه آب وارد شدی مبادا آب بیاشامی در حالی که برادرت تشنه باشد، آری آن معدن وفا مشک را پر از آب کرد ولی خود آب نیاشامید و خطاب به خویش گفت:
ای نفس بعد از حسین، زندگی تو ارزشی ندارد، و تو نباید بعد از او باقی بمانی، حسین لب تشنه است و در خطر مرگ قرار دارد و آن گاه تو می‏خواهی آب گوارا و خنک بیاشامی؟! به خدا سوگند دین من اجازه چنین کاری را نمی‏دهد.(418)
و به نقل بعضی فرمود: و الله اذوق الماء و سیدی الحسینی عطشاناً؛ یعنی به خدا قسم لب به آب نمی‏زنم در حالی که حسین (ع) تشنه باشد.
در کنار شریعه فرات، آن دریای عشق و وفا به وصیت پدر لباس عمل پوشاند. به خود خطاب کرد: ای عباس کجا رفت غیرت تو، تو آب بیاشامی و برادرت تشنه باشد؟! به خدا قسم آن باب الحوائج آب را به دریا ریخت مشک را به دوش همتش کشید و می‏خواست که آب را به خیام حرم حسینی رساند ولی دشمنان هر دو دست را از بدن جدا کردند