علی (علیه‏السلام) می‏فرماید: من پیوسته مظلوم بوده‏ام (از کودکی) تا به امروز چنین بوده است.
(فراموش نمی‏کنم) هنگامی را که برادرم عقیل به چشم درد مبتلا شد او به حکم ضرورت می‏بایست دارو مصرف می‏کرد.
اما بهانه می‏آورد و تسلیم نمی‏شد و می‏گفت: اگر بناست من دارو مصرف کنم نخست باید علی از آن دارو استفاده کند و کسان من (برای خوشایند او) مرا مجبور می‏کردند و آن دارو را در چشمان من که هیچ دردی نداشت می‏ریختند(66)... اما مظلومیتم بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم این بود که: هر کینه‏ای که قریش از رسول خدا بر دل داشت (و جرأت اظهار و یا فرصت ابراز آن را نیافت) پس از رحلت آن حضرت همه را بر من آشکار ساخت و تا توانست بر من ستم کرد...
قریش چه از جان من می‏خواهد اگر خونی را از آنها ریخته‏ام به امر خدا و فرمان رسولش بوده است آیا پاداش کسی که در طاعت خدا و رسول صلی الله علیه و آله و سلم امر بوده است باید این چنین داده شود؟
قریش دنیا را به نام ما خورد و بر گرده ما سوار شد!
شگفتا از اسمی بدان پایه و از حرمت و عظمت، و مسمایی بدین حد از خواری و خفت(67).