ابن عباس می‏گوید: روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم دست علی (علیه‏السلام) را گرفته و بیرون آمد و می‏گفت: ای گروه انصار و ای گروه بنی هاشم ای کروه بنی عبدالمطلب من محمدم، من رسول خدایم، هان، من در جزء چهار نفر از افراد خانواده‏ام هستم که از سرشتی که انوار رحمت بر آن تابیده بود آفریده شدیم من و علی و حمزه و جعفر. کسی گفت: یا رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم اینانند که با تن در روز قیامت سوار هستند. حضرت فرمود: مادرت به عزایت بنشیند، همانا آن روز بجز چهار کس هرگز کسی سواره نباشد جز من و علی و فاطمه و صالح پیغمبر، اما من سوار بر براقم و اما دخترم فاطمه بر شتری از اشتران بهشتی که لجامش از یاقوت است و دو جامه سبز بر روی آن انداخته شده میان بهشت و دوزخ می‏ایستد آن روز مردم شدیداً عرق می‏کنند پس بادی از جانب عرش وزیدن گیرد که عرق مردم را خشک کند فرشتگان و پیغمبران و صدیقین می‏گویند این بجز فرشته مقرب و یا پیغمبری مرسل نباید باشد پس آواز دهنده‏ای خبر دهد که این نه فرشته مقرب است و نه پیغمبر و مرسل بلکه علی بن ابیطالب (علیه‏السلام) است که برادر رسول خداست در دنیا و آخرت.(100)