در اواخر عصر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم، رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم علی (علیه‏السلام) را برای ارشاد مردم یمن و قضاوت و حکومت بین آنها به آنجا فرستاد در آن ایام حادثه عجیبی رخ داد گروهی برای شکار شیری گودال عمیقی را کنده و شیری را در میان آن انداخته و محاصره کردند ناگهان پای یکی از آنها لغزید، او برای حفظ جان خود دست دیگری را گرفت و او نیز دست سومی را و سومی دست چهارمی و سرانجام همه آنها به داخل گودال افتاد و بر اثر حمله شیر به آنها هر چهار نفر مردند.
در مورد دیه و خون بهای آنها بین بستگانشان اختلاف و نزاع شد تا حدی که ماجرا به جنگیدن رسد. امام علی (علیه‏السلام) وقتی از ماجرا مطلع شد نزد آنها رفت و فرمود: من در میان شما داوری می‏کنم و اگر به داوری من رضایت ندادید به حضور پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم برود تا در میان شما قضاوت کند. آنگاه فرمود: فرد اولی که طعمه شیر شد دیه‏ای ندارد، ولی باید بستگان او یک سوم دیه یک انسان را (مثلاً از صد شتر؛ 33 شتر) به اولیاء دومین مقتول بپردازند.
(القضاء کما قضی علی؛ قضاوت صحیح همان است که علی قضاوت کرد)
باید توجه کرد که امام خونبهای مقتول چهارم را میان اولیای سه نفر مقتول قبلی بطور مساوی تقسیم کرد. زیرا بستگان اولی یک سوم دیه را به اولیا دومی دادند و بستگان دومی دو سوم دیه را (که یک سوم آن از خودشان بود) دادند و بستگان سومی همه دیه را که دو سوم آن از دیگری بود پرداختند.(124)
‏تو بوالحسنی تو مرتضایی - تو جلوه‏ی حق تو مصطفایی‏
مقصود نبی ز لافتایی - ممدوح خدا ز هل اتایی(125)‏