در جنگ احد پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم با سپاه خود وارد منطقه جنگ که در حاشیه کوه احد بود شدند. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم برای جلوگیری از حمله دشمن از پشت عبد الله بن جبیر را به همراه 50 نفر از تیراندازان ماهر را مأمور حفاظت از دهانه شکاف کوه کرد و تأکید فرمودند: به هیچ وجه تنگه را رها نکنند، بعد از اینکه جنگ شروع شد و لشکر دشمن رو به فرار گذاشت، مسلمین به جمع آوری غنائم پرداختند و محافظین کوه به جز 10 نفر پستهای خود را برای جمع آوری غنائم ترک کردند. ابوسفیان قبلاً خالد بن ولید را مأمور اینکار کرده بود تا در موقع مقتضی از پشت حمله نماید لذا او با حمله به عبد الله آنها را کشت و از پشت به لشکر اسلام حمله کرد در همین موقع سردار رشید اسلام حضرت حمزه (علیه‏السلام) و بعضی دیگر از یاران پیامبر (علیه‏السلام) شهید شدند و عده‏ای نیز پروانه وار پیامبر (علیه‏السلام) را مراقبت می‏کردند بیشتر از همه علی (علیه‏السلام) بود که هر حمله‏ای را از جانب دشمن دفع می‏کرد. علی (علیه‏السلام) آنقدر جنگید که شمشیرش شکست پیغمبر شمشیر خود را که به ذوالفقار معروف بود، به علی (علیه‏السلام) داد، و خود در جایی سنگر گرفت. علی (علیه‏السلام) از آن حضرت دفاع می‏کرد، آنچنان که بیش از شصت زخم بر سر و صورت و بدنش وارد شد. در این هنگام جبرئیل نازل شد و گفت: ای محمد (علیه‏السلام)، معنای مواسات همین است. پیامبر علیه السلام فرمود: علی (علیه‏السلام) از من است و من از اویم. جبرئیل گفت: من هم از هر دوی شما، و نیز جبرئیل در همان وقت گفت: (لافتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار) بطوری که همه این صدا را شنیدند.
بدر در شام احد، تصویر کیست؟ - در غلاف لافتی شمشیر کیست؟(241)