پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و مسلمانان بر اثر محاصره اقتصادی قریش به مدت 3 سال در شعب ابی طالب ساکن شدند، ابوطالب فداکاری را به جایی رساند که علاوه بر ساختن برجهای مخصوصی، که جلوگیری از حمله قریش می‏کرد هر شب پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را از خوابگاه خود بلند می‏کرد و جایگاه دیگری برای استراحت او تهیه می‏نمود و فرزند دلبندش علی (علیه‏السلام) را بجای او می‏خوابانید و هنگامی که علی (علیه‏السلام) می‏گفت: پدر جان من با این وضع بالاخره کشته می‏شوم پاسخ می‏داد: عزیزم بردباری را از دست مده هر زنده‏ای بسوی مرگ رهسپار است من تو را فدای محمد بن عبد الله (علیه‏السلام) نمودم. علی علیه السلام در جواب پدر گفت: پدر جان این کلام من نه به خاطر این بود که از کشته شدن در راه محمد (علیه‏السلام) هراسی دارم بلکه بخاطر این بود که می‏خواستم بدانی چگونه در برابر تو مطیع و آماده برای یاری احمد (علیه‏السلام) هستم. ابوطالب در شعری چنین می‏گوید:
و لقد علمت بان دین محمد - من خیر ادیان البریة دینا
یعنی: هر آینه دانسته‏ام که دین محمد بهترین دینی است که برای بشریت آمده است. (247)