در جریان فتح مکه در سال هفت هجری داخل کعبه پر از بتهای مشرکان بود. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به همراه علی (علیه‏السلام) همه آن بت‏ها را شکسته و از درون کعبه بیرون ریختند در بام کعبه بت بزرگی قرار داشت که دست کسی به آن نمی‏رسید و لازم بود که علی (علیه‏السلام) پاهای خود را بر شانه پیامبر (علیه‏السلام) بگذارد. پیامبر (علیه‏السلام) به علی (علیه‏السلام) فرمود: آیا این بت را نمی‏نگری؟ علی (علیه‏السلام) عرض کرد: چرا می‏بینم. پیامبر (علیه‏السلام) دو دست خود را بر دو ساق پای علی (علیه‏السلام) نهاد و او را آنچنان بلند کرد که زیر بغل پیامبر (علیه‏السلام) پیدا شد، آنگاه فرمود: ای علی (علیه‏السلام) چه می‏بینی؟ علی (علیه‏السلام) گفت: خداوند به خاطر تو مرا اکنون در مقامی قرار داده که احساس می‏کنم اگر بخواهم می‏توانم بر صحفه آسمان دست یابم و دستم را به ستاره‏های آسمان برسانم. آنگاه علی (علیه‏السلام) به فرمان پیامبر (علیه‏السلام) آن بت بزرگ را از جای کند و به دست گرفت و به زمین انداخت در این هنگام پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از جای خود به کنار رفت و علی (علیه‏السلام) از بالا به زمین افتاد و خندید. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: ای علی (علیه‏السلام) چرا می‏خندی علی (علیه‏السلام) عرض کرد: از بالای کعبه افتادم و هیچ آسیبی ندیدم. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: چگونه به تو آسیب برسد با اینکه محمد صلی الله علیه و آله و سلم تو را از زمین بلند کرد و جبرئیل تو را از بالا بر زمین نهاد. (248)