در جریان جنگ حنین که در سال هشتم هجرت در سرزمین حنین بین مکه و طائف واقع شد قبیله هوازن اجتماع کردند و آنچنان سپاه اسلام را غافلگیر نمودند که همه گریختند و فقط هشت تا نه نفر همراه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بودند که از جمله آنها علی (علیه‏السلام) بود یک حرکت عجیب از ناحیه علی (علیه‏السلام) ورق این جنگ را برگردانید و آن این بود، قهرمانی غول پیکر بی‏باک از سپاه دشمن به نام ابو جرول به میدان آمده بود او پرچم سیاهی بر سر نیزه خود بسته بود و سوار بر شتری سرخ در پیشاپیش سپاه کفر بر سپاه اسلام می‏تاخت و مسلمانان را می‏کشت و پرچم خود را لحظه به لحظه به علامت پیروزی بلند می‏کرد و تمام چشم‏ها به او متوجه بود، او در میدان چنین رجزی می‏خواند:
انا ابو جرول لابراح - حتی نبیح الیوم او نباح‏
من ابوجرول هستم که امروز از پای نمی‏نشینم مگر اینکه از حریم خود دفاع کرده و دشمن را از پای درآورم.
حضرت علی (علیه‏السلام) وقتی که او را در آن حال دید، در کمین او قرار گرفت و در یک حمله نخست آنچنان ضربه‏ای به شتر او زد که ابو جرول از بالای شتر به زمین افتاد، ضربت بعدی علی (علیه‏السلام) او را در خون خود غلطانید در حالی که امام، چنین رجز می‏خواند:
قد علم القوم لدی الصباح - انی لدی الهیجاء ذو نصاح‏
مردم همیشه می‏دانند که من در هنگامه چکاچک شمشیرها آن چه را که شایسته خلوص و حق آن است ادا می‏کنم
با هلاکت او روحیه دشمنان تضعیف شد. عباس عموی پیامبر به دستور پیامبر از فرصت استفاده کرد و فریاد زد مسلمانان بازگردید که فرصت خوبی است. مسلمانان برگشته و دشمن را تار و مار کردند. آری ضربت امام علی (علیه‏السلام) آنچنان کارساز بود که فضل بن عباس می‏گفت: ضربت علی (علیه‏السلام) همیشه بکر بود یعنی نیاز به ضربت دوم ندارد یا همان ضربت اول او پیروز می‏شد. (249)