مردی خدمت نبی اکرم صلی الله علیه و آله و سلم رسید و اظهار گرسنگی نمود، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم او را به خانه همسران خود راهنمایی کرد تا از او پذیرایی شود آنها نیز گفتند: در خانه جز آب چیز دیگری ندارند. رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم رو به اصحاب کرد و فرمود: چه کی این مهمان را به خانه خود می‏پذیرد؟ علی (علیه‏السلام) فرمود: من او را به خانه می‏برم، هر دو به اتفاق روانه منزل آن حضرت شدند. امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) آمدن مهمان را به همسر خود فاطمه زهرا علیهاالسلام اطلاع داد و از وضع غذای خانه جویا شد. حضرت فاطمه علیهاالسلام جواب داد قدری خوراک به اندازه بچه‏ها موجود است ولی مهمان را بر خود مقدم می‏داریم حضرت علی (علیه‏السلام) فرمود: شما بچه‏ها را خواب کن من، نیز چراغ خانه را خاموش می‏کنم (گویا علی (علیه‏السلام) می‏خواهد مهمان به واسطه تاریکی شب آنهم به بهانه خوابیدن بچه‏ها، متوجه کمی غذا نشود و با خیالی آسوده غذا بخورد) امیرالؤمنان (علیه‏السلام) بر سفر سفره نشست اما از آن غذا نخورد و مهمان نیز بر اثر تاریکی متوجه غذا نخوردن آن حضرت نشد به هر صورت آن شب سپری شد و مهمان از خوراک خانه علی (علیه‏السلام) بهره‏مند شد لیکن اهل خانه با گرسنگی شب را صبح کردند آن هنگام آیه شریفه و یوثرون علی انفسهم و لو کان بهم خصاصة(269) نازل گردید.(270)