اضبغ بن نباته می‏گوید: روزی امیرالمؤمنین علی (علیه‏السلام) دست حارث همدانی را گرفت و فرمود: ای حارث، روزی من از آزار و حسد قریش و منافقین به رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم شکوه کردم رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم دستم را در دست خود گرفت چنانچه من دست تو را گرفته‏ام آنگه فرمود: چون روز قیامت شود من دست به ریسمان و دستاویز عصمت پروردگار صاحب عرش زنم و تو ای علی (علیه‏السلام) دست به دامان شما می‏زنند، اکنون بگو ببینم در آن حال فکر می‏کنی که خدا با پیغمبرش صلی الله علیه و آله و سلم چه خواهد کرد؟ و پیامبرش صلی الله علیه و آله و سلم با وصی خود (علیه‏السلام) چه می‏کند؟ حارث آنچه گفتم بپذیر که اندکی است از بسیار (و نمونه‏ای است از خروار) آری تو با کسی محشور می‏شود که دوستش می‏داری و برای توست تمام اعمالی که برای خود کسب کرده‏ای و این مطلب را سه بار تکرار فرمود: در این هنگام حارث از جای خود برخاست و در حالی که عبای او به زمین کشیده می‏شد گفت: از این پس دیگر باک ندارم که مرگ بسوی من آید یا من به سوی مرگ بودم (272)