علی (علیه‏السلام) می‏فرماید در جنگ احد وقتی شانزده زخم عمیق برداشتم، از شدت جراحت در چهار مورد از آن زخم‏ها من نقش بر زمین شدم، هر بار مرد خوش صورتی که گیسوانی زیبا برگوشهایش آویخته بود و بوی خوشی از او به مشام می‏رسید بالای سرم حاضر می‏شد و بازوان مرا می‏گرفت، و از زمین بلند می‏کرد و می‏گفت:
برخیز و بر مشرکان و دشمنان حمله کن، چه اینکه تو در طاعت خدا و رسول او هستی و آن دو پیوسته از تو خشنودند
هنگامی که خدمت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم رسیدم و ماجرای آن مرد را باز گفتم آن حضرت فرمود.
علی! چشمانت روشن باد، او جبرئیل بوده است. (293)
البته نکته مهم‏تر اینکه علی (علیه‏السلام) می‏فرماید: من هر شمشیری را که می‏زنم اول فکر می‏کنم ببینم کجا وارد می‏شود، گذشته و آینده آن فرد را در نظر می‏گیرم و اگر بناست یک روزی از این فرد انسان خوبی از کار درآید من شمشیرم را وارد می‏کنم و او را نمی‏کشم.