علی (علیه‏السلام) می‏فرماید: در واقعه صلح حدیبیه که مشرکان از ورود رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم و همراهانش به شهر مکه جلوگیری کردند و آنها را از زیارت خانه خدا و مسجد الحرام باز می‏داشتند، پیمان نامه صلحی نوشته شد که من کاتب آن معاهده بودم، نماینده قریش، سهیل بن عمرو در اعتراض به نوشته معاهده مبنی بر اینکه محمد صلی الله علیه و آله و سلم فرستاده خداست گفت:
اگر ما باور می‏داشتیم که محمد صلی الله علیه و آله و سلم فرستاده خداست، با شما نزاعی نداشتیم و از او اطاعت می‏کردیم، پس رسول الله را از کنار نام او محو کن و بنویس محمد بن عبدالله.
به سهیل گفتم. علی رغم میل تو، به خدا سوگند که محمد صلی الله علیه و آله و سلم رسول و فرستاده خداست.
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: علی! همان طور که او می‏گوید بنویس برای تو نیز چنین روزی در پیش خواهد بود (رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم اشاره به معاهده حضرت علی (علیه‏السلام) با معاویه است)
(بنابر نقلی علی (علیه‏السلام) عرض کرد): ای فرستاده خدا! دستهای من قدرت ندارد که لفظ نبوت و رسالت را از نام شما محو نمایم. حضرت فرمود: پس دست مرا بر آن بگذار تا خود آن را محو نمایم آنگاه من دست پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را روی جمله رسول الله گذاشتم و حضرت آن را محو کرد.
اما پس از گذشت چند سال تاریخ تکرار شد و آن روزی بود، که قرار داد صلح را میان خود و سپاه شام می‏نوشتند، چنین نوشتند:
به نام خداوند بخشنده مهربان، این قراردادی است میان علی ابن ابیطالب امیر مؤمنان و معاویة بن ابی سفیان...
عمروعاص و معاویه به مخالفت برخاستند و گفتند:
اگر ما تو را امیرمؤمنان می‏دانستیم با تو در ستیز نبودیم نام خود و پدرت کافی است، جمله امیرالمؤمنین را حذف کن
آن روز یاد سخن پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم افتادم و گفتار او را حق یافتم.(306)