ابن شهر آشوب از ابن عباس روایت کرده است که روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نشسته بود و بر ران چپ حضرت فرزندش ابراهیم نشسته بود و بر پای دیگر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم حضرت سیدالشهداء امام حسین (علیه‏السلام) نشسته بود، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم یک بار این را می‏بوسید و یک مرتبه او را؛ ناگاه جبرئیل نازل شد و چون جبرئیل رفت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: که جبرئیل از جانب پروردگار من آمد و گفت: ای محمد پروردگارت تو را سلام می‏رساند و می‏فرماید: که این دو تن که بر روی پای تو هستند یکی از آنها برای تو نمی‏ماند، پس یکی را فدای دیگری کن و خود تو انتخاب کن که کدامیک از آنها فوت نماید.
رسول خدا به سوی ابراهیم نظر کرد و گریست بعد بسوی سیدالشهداء علی (علیه‏السلام) نگاهی کرد و گریست سپس فرمود: اگر ابراهیم بمیرد بغیر از من کسی محزون و ناراحت نمی‏شود، ولی مادر حسین (علیه‏السلام) فاطمه علیهاالسلام است و پدرش علی (علیه‏السلام) است که پسر عم من و به منزله خود من و گوشت و خون من است و چون او بمیرد دخترم و پسر عمم هر دو اندوهناک و غصه دار می‏شوند من نیز بر او محزون و ناراحت می‏گردم، من انتخاب می‏کنم غم خود بر ناراحتی ایشان، آنگاه فرمود: ای جبرئیل! ابراهیم را فدای حسین کردم و به مرگ فرزندم رضایت دادم پس از سه روز ابراهیم از دنیا رفت.
بعد از فوت ابراهیم هر گاه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم امام حسین (علیه‏السلام) را می‏دید او را به سینه خود می‏چسبانید و لبهای او را می‏مکید و می‏گفت:
(فدای تو شوم، ای کسی که ابراهیم را فدای تو کردم)(390)