روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به علی (علیه‏السلام) فرمود: ای علی! تو امام مسلمانان و امیرالمؤمنین و قائم الغرالمحجلین هستی، و پس از من حجت خدائی بر همه خلق، تو سید اوصیاء و وصی سید انبیائی، ای علی! چون مرا به آسمان هفتم بالا می‏بردند و از آنجا به سدرة المنتهی و از آنجا به حجب نور رسیدم، پروردگارم مرا با مناجات با خود گرامی داشت آنگاه فرمود: ای محمد! گفتم: ‏لبیک ربی وسعد یک تبارک و تعالیت؛ خداوند فرمود: بدرستی که علی امام اولیاء من است و نوریست برای هر که مرا اطاعت کرده است... هر که او را اطاعت کند مرا اطاعت کرده، و هر که او را نافرمانی کند مرا نافرمانی کرده، او را بدین مژده بده
علی (علیه‏السلام) عرض کرد: یا رسول الله! مقام من به آنجا رسیده که در آن مقام ذکر شوم پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: آری ای علی! پروردگارت را شکر کن، علی (علیه‏السلام) رو بر خاک نهاد و سجده کرد بواسطه این نعمتی که خدا به او اعطاء کرده است آنگاه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: ای علی! سر بر دار که خدا به تو بر ملائکه خود مباهات می‏کند.