ابن عباس می‏گوید: روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم دست علی بن ابیطالب (علیه‏السلام) را گرفت و از منزل خارج شد و می‏فرمود: ای گروه انصار و ای گروه بنی هاشم و ای فرزندان عبدالمطلب، من محمدم و فرستاده خدا، همانا من از گل رحمت به همراه چهار کس دیگر از خاندانم آفریده شدیم؛ خودم، علی و حمزه و جعفر، یکی از آنها گفت: یا رسول الله! اینها روز قیامت با تو سوار می‏باشند؟ حضرت فرمود: مادرت به عزایت بنشیند، در آن روز کسی سوار نباشد، جز چهار تن من و علی (علیه‏السلام) و فاطمه علیهاالسلام و صالح پیغمبر، من بر براق سوارم و فاطمه علیهاالسلام بر ناقه غضباء و صالح پیغمبر بر آن شتری که پی شد، و علی (علیه‏السلام) بر یکی از ناقه‏های بهشتی که مهارش از یاقوت است و او میان بهشت و دوزخ می‏ایستد، در آن روز مردم خیس عرق هستند آنگاه بادی از طرف عرش خداوند می‏وزد و عرق آنها را خشک می‏کند، فرشتگان مقرب و صدیقان می‏گویند: این ملکی است مقرب یا پیغمبری است مرسل، اما منادی از طرف عرش ندا می‏دهد. او علی بن ابیطالب برادر رسول خداست در دنیا و آخرت (396)