ابو سعید خدری می‏گوید: ما با عمر بن خطاب در اولین حجی که در زمان خلافتش کرد، رفتیم وقتی عمر داخل مسجد الحرام شد به حجر الاسود نزدیک شد و آن را بوسید و به آن دست مالید، آنگاه گفت: من حقاً می‏دانم که تو سنگی بیش نیستی نه نفعی از تو ساخته و نه ضرری و اگر من نمی‏دیدم که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم تو را می‏بوسد و دست به تو می‏مالد هر آینه من هیچ گاه تو را نمی‏بوسیدم و دستهای خود را به تو نمی‏سودم در این حال علی (علیه‏السلام) فرمود: ای عمر! این سنگ هر آینه نفع می‏دهد و ضرر می‏رساند. خداوند تعالی می‏فرماید: و به یاد آور ای پیامبر، آن زمانی که خداوند ذریه بنی آدم را از پشت هایشان بیرون کشید و انان را بر خودشان گواه گرفت که آیا من پروردگار شما نیستم. همه آنها گفتند: آری. و چون آنان را بر امر توحید گواه گرفت و آنها اقرار و اعتراف کردند به آنکه خداوند پروردگار آنها است این عهد و پیمان را بر روی پوست نازکی نوشت و به این سنگ (حجرالاسود) خورانید، آگاه باش، ای عمر این سنگ سیاه دو چشم دارد و یک زبان و دو لب و در روز قیامت گواهی به برخوردها و آمدن‏های مردم به اینجا را می‏دهد و این سنگ امین خداوند عز و جل در این مکان است. عمر گفت: ای اباالحسن (علیه‏السلام) خداوند مرا در جایی که تو نباشی زنده نگذارد.(460)