علامه حلی (ره) می‏گوید: پدرم برای من نقل کرد، روزی به طرف یکی از دروازه‏های بغداد رفتم وقتی که از آن وارد شدم احساس کردم خیلی تشنه‏ام به بعضی از همراهان گفتم برای من آب بیاورید آنها برای تهیه آب رفتند و من و سایر دوستانم در انتظار آب در آنجا توقف کردیم در این میان دو کودک بازی می‏کردند و یکی از آنها به دیگری می‏گفت: اما بر حق علی بن ابیطالب امیر مؤمنان (علیه‏السلام) است ولی دیگری می‏گفت: بلکه رهبر مردم بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم شخص دیگری است به ناگه من این حدیث را به زبان آوردم و گفتم: راست گفت: پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به علی (علیه‏السلام) که با تو دوستی نمی‏کند مگر مؤمن و با تو دشمنی نمی‏کند مگر ولد حیض. ناگاه دیدم زنی که سخن مرا شنیده بود نزدیک آمد و گفت: ای آقای من تو را به خدا آنچه را گفتی، بار دیگر برای من بگو گفتم حدیثی بود که از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم روایت شده نیازی به ذکر مجدد آن نیست او اصرار کرد که باید حدیث را بخوانی من هم حدیث را برای او خواندم آن زن که مادر آن دو کودک بود گفت: ای آقای من سوگند به خدا این خبر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم راست است. این دو گودک هر دو فرزند من هستند. آنکه علی (علیه‏السلام) را دوست دارد پاک زاده است ولی آنکه با علی (علیه‏السلام) دشمنی می‏کند جهتش این است که من در حال حیض بودم که نطفه او بسته شد.(464)