هنگامی که حضرت علی (علیه‏السلام) را کشان کشان برای بیعت به مسجد می‏بردند مردی یهودی که آن وضع و حال را دید بی‏اختیار لب به تهلیل گشود (تهلیل در لغت عرب یعنی لااله الاالله گفتن) و مسلمان شد. وقتی سبب مسلمان شدنش را پرسیدند گفت: من این شخص (علی (علیه‏السلام)) را می‏شناسم او همان کسی که وقتی در میدانهای جنگ ظاهر می‏شد دل رزمجویان را ذوب می‏کرد و لرزه بر اندامشان می‏افکند او همان کسی است که قلعه‏های مستحکم خیبر را گشود و در آهنین آن را که بوسیله چهل مرد باز و بسته می‏شد با یک تکان از جا کند و به زمین انداخت اما حالا در برابر جنجال یک مشت آشوبگر هرزه سکوت کرده است و این سکوت خالی از حکمت نیست. سکوت او برای حفظ دین اوست و اگر این دین حقیقت و باطن نداشت او در برابر این اهانتها صبر و تحمل نمی‏کرد. برای این حق بودن اسلام بر من ثابت شد و من مسلمان شدم ابن ابی الحدید می‏نویسد: علی (علیه‏السلام) شجاعی بود که نام گذشتگان را محو کرد و محلی برای آیندگان باقی نگذاشت در قوت ساعد و نیروی بازو نظیری نداشت و یک ضربت او برای قوی‏ترین شجاعان مرگ و هلاکت را پیش می‏آورد، چنانکه هیچ مبارزی از دست او جان سالم بدر نبرد و هیچ ضربه‏ای با شمشیر خود نزد، که احتیاج به ضربه دوم داشته باشد و در لیلة الهریر (یکی از شبهای جنگ صفین) شماره تکبیراتش به 523 رسید و معلوم شد که 523 نفر از ابطال نامی را در آن شب به دیار عدم فرستاده است.(474)