افشا گری و آگاهی بخش ابوذر موجب شد که عثمان تصمیم بگیرد او را به صحرای سوزان ربذه تبعید کند. هنگام تبعید، عثمان دستور داد اعلام کنند که بدرقه ابوذر ممنوع است و به مروان فرمان داد تا مراقب باشد و با خشونت جلو بدرقه کنندگان او را بگیرد. ولی امام علی (علیه‏السلام) به حکومت نظامی عثمان توجه نکرد و همراه حسن و حسین (علیه‏السلام) و برادرش عقیل و عمار یاسر به بدرقه ابوذر رفتند. امام حسن (علیه‏السلام) با ابوذر سخن می‏گفت: مروان فریاد زد: ای حسن! خاموش باش مگر فرمان خلیفه را نشنیده‏ای که بدرقه کردن ابوذر ممنوع است. امام علی (علیه‏السلام) به مروان حمله کرد و بین گوش مرکب مروان تازیانه زد و فرمود: دور شو خدا تو را به آتش هلاکت بیفکند(489). مروان نزد عثمان رفت و برخورد خشن امام علی (علیه‏السلام) را به او گزارش داد سپس هر یک از بدرقه کنندگان سخنی به ابوذر گفتند. امام علی (علیه‏السلام) به او فرمود یا اباذر انک غضبت لله فارج من غضبت له ان القوم خاقوک علی دیناهم و خفتهم علی دینک...‏
یعنی: ای ابوذر! تو برای خدا خشم کردی پس به او امیدوار باش حامیلان عثمان به خاطر دنیای خود از تو ترسیدند و تو به خاطر دینت از آنها ترسیدی پس آنچه را که آنها برایش در وحشتند (یعنی دنیا) به خودشان واگذار (490).
امام حسن (علیه‏السلام) و امام حسین (علیه‏السلام) و... نیز با سخنانی ابوذر را به سوی تبعیدگاه ربذه بدرقه نمودند.
چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان - چو علی که می‏تواند که به سر برد وفا را(491)