عصر خلافت حضرت علی (علیه‏السلام) بود، ماجرای شورش اصحاب جمل پیش آمد. علی (علیه‏السلام) با همراهان خود از مدینه به سوی بصره برای سرکوبی شورشیان حرکت نمود. هنگامی که به سرزمین ربذه رسیدند مردی از قبیله محارب به حضور علی (علیه‏السلام) آمد و عرض کرد: ای امیرمؤمنان! من در رابطه با فامیل خود، تاوانی را به عهده گرفتم وقتی که نزد بعضی از آنها رفتم و تقاضای همکاری و کمک نمودم کمک من کردند و گفتند: ما خودمان سخت در مضیقه زندگی هستیم، ای امیرمؤمنان! به آنها امر کن که با من همکاری کنند و مرا کمک نمایند
امام علی (علیه‏السلام) از او پرسید: آنها کجا هستند؟! آن مرد گروهی از آنها را که از دور پیدا بودند نشان امام (علیه‏السلام) داد و گفت: عده‏ای از آنها، اینها هستند.
امام علی (علیه‏السلام) که بر مرکب سوار بود، به سرعت نزد آنها رفت به گونه‏ای که اصحاب و اطرافیان امام علی (علیه‏السلام) به سختی به آن حضرت رسیدند.
امام علی (علیه‏السلام) وقتی به آنها رسید، سلام کرد و از آنها پرسید: چرا با رفیق خود همکاری نمی‏کنید؟ آنها از آن مرد و او نیز از قوام خود در حضور حضرت علی (علیه‏السلام) شکایت کردند. امام علی (علیه‏السلام) درباره پیوند خویشاوندی و وظایف خویشان نسبت به همدیگر چنین فرمود: هر کس باید به خویشانش پیوند گرم داشته باشد و خویشان از دیگران سزاوارتر به همکاری و کمک هستند به خصوص در آن هنگام که خویشان در فشار زندگی قرار گرفتند زیرا خویشانی که با یکدیگر پیوند دارند و به همدیگر همکاری و کمک و گذشت می‏کنند به پاداش آن می‏رسند ولی اگر رشته خویشی را قطع نمایند گرفتار بار سنگین مجازات خواهند شد.
آنگاه آن حضرت مرکب خود را حرکت داد و به جای اول خود بازگشت.(520)