براءبن عازب می‏گوید: بر امیرمؤمنان علی (علیه‏السلام) وارد شدم و آن حضرت را به خدا سوگند دادم که مرا به اعظم اسمایی که خداوند رحمان، جبرئیل را به ارسال آن مخصوص داشت و او رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را و رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم حضرت شما را مخصوص گرداند مرا مطلع فرمایید.
حضرت فرمود: اگر سؤال تو نمی‏بود من اراده داشتم تا وقتی که آنرا در لحدم نهاده شوم پوشیده بدارم. سپس حضرت فرمود: هر گاه خواست خداوند را به اسم اعظمش بخوانی، شش آسه اول سوره حدید (بعد از بسم الله الرحمن الرحیم؛ تا؛ و هو علیم بذات الصدور) و آخر سوره حشر از (هو الله الذی لااله الا هو تا آخر سوره را بخوان) بعد از آن می‏گویی: یا من هو کذلک افعل بی‏کذا و کذا (حاجت خود را بخواه) که سوگند به خداوند اگر بر شقی بخوانی سعید می‏گردد. براء گفت: یا علی! قسم به خدا من آنرا برای امور دنیا نمی‏خوانم. امام علی (علیه‏السلام) فرمود: همین صواب است. رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم مرا هم این چنین وصیت فرمود جز اینکه مرا امر کرد که خدا را بدان در کارهای بزرگ و دشوار روزگار بخوانم.(524)