حجر بن عدی و عمرو بن حمق دو یار از یاران با وفای امام علی (علیه‏السلام) بودند. امام شنید که آنها از پیروان معاویه بیزاری می‏جویند و به آنها ناسزا می‏گویند. امام برای آنها پیغام فرستاد که ناسزا گویی نکنید.
حجر و عمرو بن حمق به حضور امام آمدند و عرض کردند: آیا ما بر حق نیستیم؟
امام فرمود: آری ما بر حقیم. آنها عرض کردند: آیا پیروان معاویه بر طریق باطل نیستند. امام فرمود: آری آنها بر باطل هستند.
آنها عرض کردند: پس چرا ما را از بیزاری جستن و ناسزا گفتن به آنها نهی می‏فرمایی؟!
امام فرمود: من دوست ندارم شما ناسزاگو و لعن کننده باشید و فحش و بیزاری بجویید، ولی اگر بدیها و کارهای زشت، دشمن را افشاء کنید و بر شمرید، استوارتر در گفتار، و رساتر در عذر است.
بجای فحش و ناسزاگویی بگویید: خداوندا، خونهای ما و آنها را حفظ کن و بین ما و آنها صلح (صحیح) برقرار فرما و آنها را از گمراهی، هدایت کن، تا حق برای جاهلان شناخته شود، و چنین روشی نزد من بهتر است و برای شما نیز خیر و سعادت است.
حجر و عمرو هر دو عرض کردند: بسیار خوب به نصیحت تو گوش می‏کنیم و آن را بکار می‏بندیم (533)