ابوالطفیل می‏گوید: روزی دیدم علی (علیه‏السلام) یتیمان را به حضور خود خاست سپس چنان به یتیمان تفقد و مهربانی می‏کرد و به آنها عسل می‏خوراند که بعضی از اصحابش تمنا می‏کردند که ای کاش ما نیز یتیم می‏بودیم. (تا مورد توجه و لطف حضرت واقع می‏شدیم) (545)