ضرار وقتی در مجلس معاویه حاضر شد برای معاویه از عبادت علی (علیه‏السلام) گفت: اگر او را می‏دید وقتی که در محراب عبادتش ایستاده بود در حالی که شب، پرده سیاه خود را فرو افکنده بود و ستارگان پایین آمده بودند (یعنی دیروقت و در تاریکترین موقع شب) و او محاسن خود را به دست گرفته و همچون مار گزیده به خود می‏پیچید و مانند مصیبت زده، اندوهمند می‏گریست، و می‏گفت: ای دنیا آیا در پی من افتاده و آرزومند من شده‏ای! هیهات، مرا به تو نیازی نیست، ترا سه طلاقه کرده‏ام که هرگز به تو رجوع نخواهم کرد.
سپس می‏فرمود: آه، آه، از دوری سفر آخرت و کمی توشه و سخنی راه.
ضرار می‏گوید: معاویه از حرفهای من گریه کرد و گفت: ای ضرار کافی است به خدا سوگند علی (علیه‏السلام) چنین بود، خدا ابوالحسن (علیه‏السلام) را رحمت کند.(551)