صعصة بن صوحان می‏گوید: برای انجام نماز صبح در مسجد کوفه حاضر شدم. حضرت علی (علیه‏السلام) با ما نماز گذارد و پس از سلام نماز رو به قبله نشست و به ذکر خدا پرداخت و به راست و یا چپ خود نگاه نمی‏کرد تا اینکه آفتاب زد.
سپس رو به ما کرد و فرمود: در زمان خلیل و دوستم رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم کسانی بودند که در این مسجد شب تا صبح در سجده و رکوع به سر می‏برند و چون سپیده می‏دمید ژولیده مو و غبار آلود بودند و پیشانی آنان بر اثر سجده‏ی زیاد پینه بسته بوده آنگه که آنها به یاد مرگ می‏افتادند، همچون درخت که به تازیانه‏ی باد می‏لرزد، به اضطراب می‏افتادند و می‏گریستند چندان که لباسشان از اشک چشم‏تر می‏شد. آنگاه حضرت امیر (علیه‏السلام) برخاست اما می‏فرمود:
گویا آنان که باز مانده‏اند غفلت به سر می‏برند.(563)