صاحب کتاب الغارات (577) از یکی از اساتید استادش نقل می‏کند، می‏گوید: من بچه بودم پدرم مرا به مسجد جامع کوفه برد و علی بن ابیطالب (علیه‏السلام) در حال ایستاده، روز جمعه مشغول خواندن خطبه نماز بود و من دیدم علی بن ابیطالب: یروح بکمه؛ با آستینش خود را باد می‏زند مسجد پر از جمعیت بود و من هم بچه بودم. پدرم مرا روی گردنش نشاند که من آن صحنه‏ها را ببینم.
من این صحنه را دیدم که امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) با آستینش خود را خنک می‏کند به پدرم گفتم: پدر؛ چون هوا گرم است امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) با آستین لباسش خود را خنک می‏کند؟
پدرم به من فرمود: نه چنین نیست. علی بن ابیطالب (علیه‏السلام) احساس گرما و سرما نمی‏کند. نه گرما علی (علیه‏السلام) را آزار می‏دهد و نه سرما و علتش هم آن است که در جریانی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نسبت به امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) دعا کرد. و عرض کرد: خدایا اثر برودت و حرارت را به علی نچشان و بعد از آن دعا دیگر علی (علیه‏السلام) نه در تابستانها از گرما رنج می‏برد و نه در زمستانها از سرما رنج می‏برد.
پسرجان! علی بن ابیطالب برای این آستین لباسش را حرکت می‏دهد چون که او یک پیراهن دارد و چون این لباس را شسته و خشک نشده است، آستین آن را حرکت می‏دهد تا خشک بشود.
پسرم! علی (علیه‏السلام) از این کار لذت می‏برد چون به غیر حق دل نمی‏بندد و این را هم هنر نمی‏داند و به حساب کمال نمی‏آورد.(578)