منهال بن عمرو می‏گوید: مردی از بنی تمیم برایم باز گفت: که ما در ذی قار (که جنگ جمل در آنجا آغاز شد) در رکاب امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) بودیم و گمان کردیم که امروز ما از روی زمین برچیده و ربوده خواهیم شد (یعنی دشمنان بر ما پیروز می‏شوند) از آن حضرت در آن لحظه شنیدم که می‏فرمود: بخدا سوگند بر این فرقه پیروز می‏شویم، و این دو مرد - طلحه وزبیر - را می‏کشیم و سپاه آن دو را ریشه کن می‏سازیم.
او می‏گوید: من وقتی صحبت حضرت علی (علیه‏السلام) را شنیدم نزد عبدالله بن عباس رفتم و گفتم: به پسر عمویت (عی (علیه‏السلام)) و این گفتارش نمی‏نگری؟
او گفت: شتاب مکن ببینیم چه می‏شود؟ پس چون کار اهل بصره به آنجا رسید و همگی شکست خوردند نزد ابن عباس رفته و گفتم: نمی‏بینم پسر عمویت را جز آنکه در سخنش راست گفت...(579)