ابی رفعه می‏گوید: روزی علی (علیه‏السلام) به منبر رفت، سپس خدای را حمد و ثنا گفت.
آنگاه فرمود: مردم، گناه سه قسم است. سپس ساکت شد.
مردی در بین جمعیت بنام حبه عرنی عرض کرد: گناهان را توضیح دهید یا ابالحسن.
حضرت فرمود: از گناهان جز به منظور تفسیر و توضیح، نام نبردم. لکن تنفس تند و غیر عادی که عارضم شد مرا از سخن گفتن بازداشت.
آنگاه ادامه داد؛ بلی گناهان سه قسم است؛ اول گناهی است که خدا می‏بخشد. دوم گناهی است که او نمی‏بخشد. سوم گناهی است که ما برای صاحب گناه به عفو الهی امیدواریم، ولی با داشتن امید از عذاب او نیز می‏ترسیم. عرض شد: ای امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) مطلبی را که فرمودید برای ما توضیح دهید.
حضرت خواسته آنها را اجابت نمود و هر یک را شرح داد.
درباره قسم اول گناهان فرمود: آن گناهی است که خداوند صاحب گناه را در دنیا عقاب نموده است و خداوند حکیم‏تر و بزرگوارتر از آن است که دوباره او را در قیامت برای همان گناه عذاب نماید.
امام درباره قسم دوم گناهان، گناهانی که بخشیده نمی‏شود ظلم و ستم بندگان به یکدیگر است خداوند در روز جزا در مقام قضا و موقع احقاق حق مظلومان و کیفر ستمکاران به عزت و جلال خود سوگند یاد می‏کند که ظلم هیچ ظالمی را بدون بررسی سنجش از دادگاه عدلش نگذرد و آنرا نادیده نگیرد هر چند آن ظلم کوچک و ناچیز باشد...(580)