زندگاني امام علي ، ترویج سب حضرت علی
پس از قتل عثمان در 18 ذی سال 35 هجری، معاویة بن ابی سفیان که خود از عاملین تحریک مردم به کشتن عثمان بود حکومت شام را در اختیار داشت او میدانست که امام عی (علیهالسلام) همچون عثمان میدان را برای حیف و مال بیت المال مسلمانان به وی نخواهد داد و از سویی تابعیت از علی (علیهالسلام) را نیز نمیپذیرفت. به ناچار بنای مخالف با حضرت را در پیش گرفت و از خون عثمان به نفع خویش بهر برداری کرد. او با پیراهن خون آلود عثمان و انگشتان قطع شده نائله همسر عثمان احساسات عوام مردم را بر ضد علی (علیهالسلام) میشورانید و بیمحابا آن حضرت را به قتل عثمان متهم میکرد و خون به خون خواهی او برخاست او برای نخستین بار بر بالای منبر، قاتلان عثمان را دشنام داد. معاویه در سب و ناسزا گویی به وجود مقدس حضرت عی (علیهالسلام) اصرار میورزید و تا زنده بود از آن دست برنداشت، حتی وقتی امام حسن (علیهالسلام) روی مصالحی با معاویه صلح کرد به هیچ یک از مفاد قطعنامه که یکی از آن عدم سب به حضرت علی (علیهالسلام) بود عمل نکرد. او بعد از گرفتن بیعت از مردم کوفه به منبر رفت و با وجود پیمان نامه صلح و نهی صریح اسلام از ناسزاگویی نسبت به ساحت مقدس حضرت امیرالمؤمنین علی (علیهالسلام) و امام حسن (علیهالسلام) در حضور حسنین علیهمالسلام به ناسزاگویی پرداخت که با اعتراض اما حسن (علیهالسلام) روبرو شد. معاویه سپس با تطمیع پارهای از روایان و صحابههای معلوم الحال احادیثی به نام حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بر ضد حضرت عی (علیهالسلام) جعل کرد. معاویه در مقابل مخالفت پارهای صحابه نسبت به لعن و شتم علی (علیهالسلام) صریحاً اعلام کرد که به خدا سوگند دست از این کار بر نمیدارم تا کودکان با این عادت بزرگ شوند و بزرگان با آن پیر، تا آنجا که هیچ کس او را به نیکی یاد نکند و این عمل آن چنان رایج شد که بعد از نمازهای واجب بر وجود مقدس امام علی (علیهالسلام) لعن میشد و در کلیه ممالک اسلامی و هر کجا که جزو قلمرو اسلام بود در خطبههای نماز و منبرهای خطابه حتی در تعقیب نمازهای جماعت و اوقات دیگر حضرت علی (علیهالسلام) را سب و لعن میکردند. حموی در کتاب خود مینویسد: جز در شهر سجستان که بیش از یکبار در آن دشنام داده شد در تمامی منابر شرق و غرب عالم اسلام مدام بر حضرت لعن و دشنام داده میشد چنانچه مردم میپنداشتند این کار جزو دستورات دینی است و اگر روزی این کار را فراموش میکردند قضایش را بجا میآوردند و عدهای از مردم اصفهان و حران عقیده داشتند که نماز بدون لعن حضرت فایده ندارد و این عمل تا زمان خلافت عمربن عبدالعزیز ادامه داشت.(583)
نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در سه شنبه 22 اردیبهشت 1394
سلامـ .... ... ..
