ابوالشعثا غلام ابن معمر بود که علی (علیه‏السلام) او را قنبر نامید و غلا حضرت شد، وقتی قنبر را نزد حجاج یوسف ثقفی آوردند از او پرسیدند: تو در خدمت علی (علیه‏السلام) چه می‏کردی؟ گفت: آب وضویش را حاضر می‏کردم. پرسید: علی (علیه‏السلام) چه می‏گفت؟
قنبر گفت: چون از وضو فارغ می‏شد این آیه مبارکه را تلاوت می‏کرد:
چون اندرزها را فراموش کردند درهای همه چیز را به روی آنها گشودیم تا چون به آنچه یافته بودند شاد شوند. ناگهان آنها را فرو گرفتیم و در این هنگام بود که همه مأیوس شدند، ریشه ستمکاران قطع شد و سپاس خدایی را که پروردگار جهانیان است.
حجاج گفت: گمان می‏کنم که این آیه را بر ما تأویل می‏کرد.
قنبر گفت: بلی.
حجاج گفت: چه خواهی کرد اگر تو را گردن بزنم؟ قنبر گفت: در این هنگام من رستگار و تو از اشقیاء خواهی شد .
آنگاه حجاج دستور داد تا قنبر را گردن بزنند.