زندگاني امام علي ، اشرف خصایل دنیا
ربیعه و عماره و گروهی دیگر از اصحاب علی (علیهالسلام) میگویند: در آن زمانی که گروه کثیری از یاران علی (علیهالسلام) از دور آن حضرت پراکنده شدند و نزد معاویه رفتند تا که نصیبی از دنیا ببرند، گروهی از یاران امام خدمت او رسیدند و عرض کردند: ای امیرمؤمنان (علیهالسلام) این همه اموال را که در نزد خودداری بین یاران خود بخشش کن و این اشراف عرب و قریش و کسانی را که میترسی زیر بار تو نروند و تبعیت از تو نکنند به سوی معاویه میگریزند، را بر سایر آزاد شدگان و عجمیان ترجیح و تفضیل مده (تا وفادار بمانند)
علی (علیهالسلام) فرمود: مرا میفرمایید که یاری کردن آنها را از راه ستم بجویم؟! نه بخدا سوگند تا خورشید میتابد و ستارهای در آسمان میدرخشد دست به چنین کاری نمیزنم، بخدا سوگند اگر این اموال از خود من بود هر آینه مساوات را در میان آنها مراعات میکردم حال چه برسد به اینکه مال خود آنها است (بیت المال مسلمین است) سپس لحظهای سکوت کرد و سر به جیب تفکر فرو برد و پس از آن فرمود:
هر کس ثروتی دارد جداً باید از فساد بپرهیزد که بخشش مال در غیر حقش تبذیر و اسراف است... هر کس بخواهد از آنچه که خداوند به او ارزانی داشته؛ نیکی نماید به خویشان و نزدیکان خود رسیدگی کند و مهمان نوازی کند و اسیری را آزاد کند و به ورشکستگان و در راه ماندگان و تهیدستان و جهادگران در راه خدا یاری رساند و باید بر مشکلات و سختیها شکیبا باشد، که همانا دستیابی به این خصال اشراف کرامتهای دنیا و رسیدن به فضائل آخرت است.(593)
نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در سه شنبه 22 اردیبهشت 1394
سلامـ .... ... ..
