ربیعه و عماره و گروهی دیگر از اصحاب علی (علیه‏السلام) می‏گویند: در آن زمانی که گروه کثیری از یاران علی (علیه‏السلام) از دور آن حضرت پراکنده شدند و نزد معاویه رفتند تا که نصیبی از دنیا ببرند، گروهی از یاران امام خدمت او رسیدند و عرض کردند: ای امیرمؤمنان (علیه‏السلام) این همه اموال را که در نزد خودداری بین یاران خود بخشش کن و این اشراف عرب و قریش و کسانی را که می‏ترسی زیر بار تو نروند و تبعیت از تو نکنند به سوی معاویه می‏گریزند، را بر سایر آزاد شدگان و عجمیان ترجیح و تفضیل مده (تا وفادار بمانند)
علی (علیه‏السلام) فرمود: مرا می‏فرمایید که یاری کردن آنها را از راه ستم بجویم؟! نه بخدا سوگند تا خورشید می‏تابد و ستاره‏ای در آسمان می‏درخشد دست به چنین کاری نمی‏زنم، بخدا سوگند اگر این اموال از خود من بود هر آینه مساوات را در میان آنها مراعات می‏کردم حال چه برسد به اینکه مال خود آنها است (بیت المال مسلمین است) سپس لحظه‏ای سکوت کرد و سر به جیب تفکر فرو برد و پس از آن فرمود:
هر کس ثروتی دارد جداً باید از فساد بپرهیزد که بخشش مال در غیر حقش تبذیر و اسراف است... هر کس بخواهد از آنچه که خداوند به او ارزانی داشته؛ نیکی نماید به خویشان و نزدیکان خود رسیدگی کند و مهمان نوازی کند و اسیری را آزاد کند و به ورشکستگان و در راه ماندگان و تهیدستان و جهادگران در راه خدا یاری رساند و باید بر مشکلات و سختی‏ها شکیبا باشد، که همانا دستیابی به این خصال اشراف کرامتهای دنیا و رسیدن به فضائل آخرت است.(593)