روزی در جنگ صفین معاویه دید که یک نفر در مقابل لشکر او به تنهایی می‏جنگد، رو به عمر و عاص کرد و گفت: این شجاع قوی دلی کیست که اینگونه مبارزه می‏کند؟
عمر و عاص گفت: این با عبدالله بن عباس یا علی بن ابیطالب، حیدر کرار.
معاویه گفت: چگونه می‏توان تشخیص داد که کدامیک از آنها هستند؟
عمر و عاص گفت: اگر چه ابن عباس مرد شجاعی است، ولی نمی‏تواند در برابر سپاهی مقاومت کند، لذا اگر روی گردانید او ابن عباس است ولی اگر ثابت و پابرجا ماند و جنگید و عقب نرفت بدان که او، همان علی بن ابیطالب (علیه‏السلام) است. که اگر تمام اعراب به مقابله با او برخیزند او روی خود را بر نمی‏گرداند، چه برسد به سپاه تو.
آنگاه معاویه برای آزمایش فرمان حمله عمومی سپاه خود را صادر کرد، اما دید آن جنگجو با شجاعت بی‏همتای خود همچون کوهی آهنین در جای خود ثابت و استوار مانده است و یک یک سپاهیان او را به هلاکت می‏رساند.
آنگاه به این طریق علی (علیه‏السلام) را شناسایی کرد و فوراً دستور عقب نشینی سپاه را صادر کرد.