اصبغ بن نباته می‏گوید: روزی امیرالمؤمنین علی (علیه‏السلام) سخنرانی کرد و پس از حمد و ثنای الهی و درود بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: ای مردم سخنم را بشنوید و کلامم را خوب فرا گیرید، همانان تکبر و خودفروشی از نشانه گردنکشی است و نخوت و بزرگ منشی از تکبر است شیطان دشمنی حاضر و آماده است او شما را به باطل دلخوشی می‏دهد... القاب زشت بر هم نزنید... ما خاندان رحمتیم، گفتار ما حق و کردار ما عدل است.
هان! که از همه شگفت‏تر اینکه معاویه و عمر و عاص عده‏ای از مردم را به خون خواهی پسر عمویشان (عثمان) بر می‏انگیزند(608) به خدا سوگند که من هرگز با رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم مخالفت نورزیدم و هرگز در کاری از وی سرپیچی نکردم، جان خود را در مواردی سپر او ساختم که زورمندان و شجاعان از آن عقب می‏نشستند و بندهای بدنها از آن می‏لرزید...
در این موقع عمار یاسر برخاست و عرض کرد: ای مردم! امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) شما را آگاه ساخت که امت، با او وفادار نخواهد ماند. پس مردم پراکنده شدند در حالی که امام آنها را آگاه ساخته بود.(609)