احساس امام در موقع هجوم بیعت کندگان این بود که در میان این فتنه‏های نوظهور و پیچیده به علت عدم همکاری مردم نمی‏توان جامعه را به سلامت رهبری کرد. لذا در روز بیعت فرمود: مرا بگذارید و دیگری را به دست آرید که ما پیشاپیش کاری می‏رویم که آن را رویه‏هاست و گونه گون رنگهاست. دلها در برابر آن برجای نمی‏ماند و خردها بر پای...(627) اما حوادث و رخدادهای بعدی این تصور امام را که کار کردن در فتنه بسیار دشوار است را روشن کرد. لذا امام زمانی فرمود: اگر می‏دانستم که کار به این حد بالا می‏گیرد از اول داخل در آن نمی‏شدم.(628)
لذا بعدها آن حضرت درباره روز بیعت چنین فرمود:
تا آن گاه که به خلافت عثمان برخاستید آمدید و او را کشتید، روی به من نهادید که با من بیعت کنید و من سرباز می‏زدم و دستم را واپس داشته بودم با من به کشاکش پرداختید تا دستم را بگشایید و من مانع می‏شدم و شما دستم را می‏کشیدید و من نمی‏گذاشتم پس بر سر من چنان ازدحام کردید که پنداشتم یا یکدیگر را خواهید کشت یا مرا و گفتید که بیعت می‏کنیم چون جز تو کسی را نیابیم و جز تو به کسی رضا ندهیم...به ناچار با شما بیعت کردم... (629)