عبدالله بن عباس از طرف علی (علیه‏السلام) استاندار اهواز، فارس و کران بود (که امروز سه استان بزرگ ایران به شمار می‏روند) و زیاد بن ابیه از طرف ابن عباس فرماندار بصره بود. علی (علیه‏السلام) که سرپرست هر دو نفر بود کاملاً مواظب احوال آنها بود و پیوسته نامه‏هایی در راهنمایی و اندرز آنها می‏نگاشت که مبادا به کسی ستم کنند یا از مرز اخلاق و قوانین اسلام خارج شوند. که در اینجا ترجمه دو نامه از نامه‏های آن حضرت را که به زیاد نوشته شده را ذکر می‏کنیم.
علی (علیه‏السلام) چون از وضع روحی زیاد و ضعف ایمانی او خبر داشت و شاید کم و بیش گزارشهایی هم از او به حضرتش رسیده بود در یک نامه سخت او را تهدید می‏کند و در نامه دیگر نصیحتش می‏نماید. اما در نامه نخست نوشت:
ای زیاد بن ابیه براستی به خدا سوگند یاد می‏کنم که اگر به من اطلاع برسد که نسبت به اموال عمومی مسلمانان تجاوز و خیانت کرده‏ای، کم باشد، یا زیاد به جرم خیانت، مانند دزدان فرومایه تو را کیفر می‏کنم بطوری که پس از آن در اجتماع نتوانی قد علم کنی و باقیمانده عمر خویش را با ذلت و منفوریت بگذرانی. (634)
و در نامه دیگر امام برای اینکه او را بسازد و شاید بتواند روح و فکر زیاد بن ابیه را عوض کند و از درون او را اصلاح نماید برای او نوشت:
همیشه در زندگی خویش اعتدال و میانه روی را رعایت کن و از زیاده روی دوری نما و پیوسته فردای خود را در نظر داشته باش و بیش از مقدار ضروری مصرف نکن و آنچه زیاد می‏آوری بفرست برای روز نیازمندیت (روز قیامت)...توجه داشته باش که هر کس آنچه کشت کرده، می‏برد و پاداش آنچه برای روز بازپسین فرستاده می‏یابد. (635)