در یک شب مهتابی امام علی (علیه‏السلام) از مسجد کوفه بیرون آمد و به سمت صحرا حرکت کرد، گروهی از مسلمانان به دنبال امام حرکت کردند. امام ایستاد و به آنها رو کرد و فرمود: من انتم؛ شما کیستید؟ آنها عرض کردند:
نحن شیعتک یا امیرالمؤمنین؛ ما از شیعان تو هستیم ای امیرالمؤمنین‏
حضرت با دقت به چهره آنها نگاه کرد و آنگاه فرمود: چگونه است که سیما و نشانه شیعه را در چهره شما نمی‏بینم؟
آنها پرسیدند: سیما و نشانه شیعه شما چگونه است؟ حضرت فرمود:
‏صفر الوجوه من السهر، عمش العیون من البکاء، حدب الظهور من القیام، خمص البطون من الصیام، ذبل الشفاه من الدعاء، علیهم غبرة الخاشعین.‏
آنها 1- زرد چهره‏گانند بر اثر بیداری شب. 2- خراب چشمانند بر اثر گریه. 3- خمیده پشت بر اثر قیام. 4- تهی دل بر اثر روزه. 5- خشکیده لب بر اثر دعا هستند و گرد تواضع و فروتنی بر آنها نشسته است.(646)
روز حشرم از عصیان کی هراس و پروائیست - تا که بسته‏ام پیمان با علی عمرانی (647)