روزی در دوران خلافت، حضرت علی (علیه‏السلام) در مسجد کوفه با اصحاب خود نشسته بودند. شخصی گفت: خالد ابن عویطه در وادی القری از دنیا رفته است، حضرت فرمود: او نمرده و نخواهد مرد تا اینکه سردار لشکر ضلالت و گمراهی گردد و علمدار او حبیب بن عمار خواهد شد.
جوانی از میان جمعیت عرض کرد: یا امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) من حبیب بن عمار هستم از دوستان صمیمی و حقیقی شما.
حضرت فرمود: دروغ نگفته‏ام و نخواهم گفت براستی می‏بینم خالد سردار لشکر ضلالت و گمراهی گردیده و تو علمدار او هستی و از این در مسجد (شاره به باب الفیل) وارد می‏شوید و پرده چشم شما بدر مسجد گرفته و پاره خواهد شد.
سالها از این خبر حضرت علی (علیه‏السلام) گذشت. در دوره خلافت یزید، عبیدالله بن زیاد والی کوفه شد. او لشکر فراوانی به جنگ حضرت سیدالشهداء (علیه‏السلام) می‏فرستاد (همان افرادی که از حضرت علی (علیه‏السلام) خبر ضلالت خالد و علمداری حبیب بن عمار را شنیده بودند در مسجد کوفه حاضر بودند) که به ناگه صدای هلهله و هیاهوی لشکریان برخاست (چون در آن زمان محل اجتماعات مساجد بود لذا لشکریان برای نمایش قدرت به مسجد می‏آمدند) دیدند خالد بن عویطه سردار لشکر گمراهی است که قصد کربلا و جنگ با امام حسین (علیه‏السلام) را دارد و از همان باب الفیل وارد مسجد شد در حالیکه حبیب بن عمار علمدار او بود، موقع ورود به مسجد پرده پرچم به در مسجد گرفت و پاره شد.(653)
فردا که هر کسی به شفیعی زنند دست - مائیم و دست و دامن معصوم مرتضی (654)