امام صادق (علیه‏السلام) فرمود: روزی حضرت علی (علیه‏السلام) با یکی از کفار اهل ذمه(661) در راه همراه شده بود آن کافر ذمی از حضرت پرسید به کجا می‏روی؟ حضرت فرمود: به کوفه می‏روم. مقداری از راه که سپری کردند بر سر دو راهی رسیدند اما امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) راه کوفه را رها کرد و به دنبال آن کافر رفته و راهی که او می‏رفت ادامه داد. شخص کافر پرسید: مگر به کوفه نمی‏رفتی؟ حضرت فرمود: چرا. گفت: راه کوفه از آن طرف بود. حضرت فرمود: می‏دانم. او گفت: اگر می‏دانی که راه کوفه از آن طرف است پس چرا همراه من می‏آیی؟ حضرت فرمود: پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم ما دستور داده که حق دوستی و همراهی را بجای آوریم و همسفر خود را تا مقداری از راه، دوست همراه خود را بدرقه کنیم، آن کافر گفت: آیا واقعاً پیغمبر بر شما چنین دستوری داده است؟ حضرت فرمود: آری. کافر گفت: پس به جهت همین اخلاق نیکو و بزرگوارانه است که این همه مردم پیرو او شده‏اند. کافر این را گفت: و با حضرت به کوفه آمد و چون دریافت که او حضرت علی (علیه‏السلام) است مسلمان شد.(662)