در ایام اعتکاف علی (علیه‏السلام) در مسجد کوفه معتکف بود. هنگام افطار عربی نزد آن حضرت آمد. امام (علیه‏السلام) از انبان نان جو کوبیده شده خود را در آورد و مقداری به عرب داد. آن مرد عرب آن را نخورده و به گوشه عمامه‏اش بست و به طرف خانه امام حسن و امام حسین علیهم السلام حرکت کرد و بعد از آنکه وارد شد با آنها هم غذا شد و عرض کرد: مردی را در مسجد غریب دیدم که جز این کوبیده نان جو چیزی نداشت. دلم برای او سوخت می‏خواهم کمی از این غذای شما را برای او ببرم تا او هم میل کند.
حسنین علیهم‏السلام به گریه افتادند و گفتند: او پدر ما امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) است که به این ریاضت با نفس خود مجاهدت می‏کند.(688)
لذا امام باقر (علیه‏السلام) می‏فرماید: به خدا سوگند جدم چنان بود که مانند بندگان غذا می‏خورد و بر زمین می‏نشست...و در مدت خلافتش آجری روی آجر نگذاشت و طلا و نقره‏ای نیندوخت، به مردم نان گندم و گوشت می‏خورانید و خود نان جو با سرگه می‏خورد و هرگاه با دو کار خدا پسندانه رودررو می‏شد، سخت‏ترین آنها را انتخاب می‏کرد و هزار بنده را با دسترنج و دستمزد کار خود آزاد کرد در حالیکه دستش خاک آلود و صورتش غرق بود و خود حضرت می‏فرماید:
من در خوراک و پوشاک بدانگونه‏ام که اگر فقیرترین مردم مرا ببیند می‏تواند در برابر فقر و فاقه خود صبور و شکیبا باشد زیرا وقتی امام خود را چنین ببیند از وضع حال خود راضی می‏شود.
آن شیر دلاور که برای طمع نفس - بر خوان جهان پنجه نیالود علی بود(689)