در جنگ صفین معاویه لشکری بیست و پنج هزار نفری را تدارک دید و در نوع خود در تمام جوانب این مجموعه بیست و پنج هزار نفری را مجهز نمود، با تدارک وسائل و اسلحه و از حیث زره و کلاه خود و کاملترین تمرینات، آنها را جهت نبرد با سپاه امام علی (علیه‏السلام) آماده نمود تمامی این لشکر از فرق سر تا پا غیر از دو چشم آنها غرق آهن بود، به شکلی که هیچ جائی جهت نفوذ تیر یا شمشیر در آن نباشد و تمامی آنها را سوار بر اسب کرد تا روحیه لشکر علی (علیه‏السلام) را با هیبت این لشگر در ابتدای نبرد تضعیف نماید این لشگر را کتیبه نامید و راهی میدان کرد. لشکریان حضرت امیر (علیه‏السلام) وقتی این وضعیت را دیدند جرأت مقابله با آنرا در خود ندیدند چون وضع جبهه مقابل را می‏دیدند چگونه است نه جای شمشیر زدن بود نه راه نفوذ، علی (علیه‏السلام) از صف لشکریان خود بیرون آمد و لشکر خود را به تذکراتی هشدار داد و آنها را برای نبرد تشجیع نمود آنگاه به آنها فرمود: به شما بگویم این لشکر کتیبه معاویه را در هم خواهم کوبید کسی حق ندارد از جای خود تکان خورد. آنگاه حضرت ذوالفقار را در دست گرفت و حمله کرد حضرت آنچنان جنگید که تمامی لشگر پا به فرار گذاشتند. علی (علیه‏السلام) به تعقیب آنها پرداخت فراریان آنها خود را به خیمه معاویه رساندند معاویه که منتظر بود این لشگر برود و همه لشکر علی (علیه‏السلام) را درهم بکوبد و بیاید؛ دید همه شکست خورده با کشته‏های فراوان برگشته‏اند. معاویه گفت: ای وای بر شما کی شما را اینطور کرده؟ مگر لشکر علی (علیه‏السلام) چند برابر شما بود؟ همه گفتند: معاویه ما که لشکر علی (علیه‏السلام) را ندیدیم ولی ما هر وقت نگاه می‏کردیم می‏دیدم علی (علیه‏السلام) پشت سرماست و با ذوالفقار حمله می‏کند. همین قدر بدان که هر که کشته شده به شمشیر علی (علیه‏السلام) کشته شده و هر که نیزه خورده به نیزه علی (علیه‏السلام) است، هر که تیر خورده، به تیر علی (علیه‏السلام) است او گفت: علی (علیه‏السلام) که تیر ندارد گفتند و الله ما نمی‏دانیم چه شده ولی می‏دیدیم که علی (علیه‏السلام) گاهی با تیر حمله می‏کرد گاهی با نیزه و گاهی با شمشیر و گاهی هم از پشت سر.(719)